Deconstrueren van rechts-extremistische politiek

In de jaren 80 was een bijstandsuitkering een schaamtevolle aangelegenheid. Een client was meer een patient  en werd ter zeide gestaan door een sociaal werker. Zo'n persoon "hielp" de bijstandsgerechtigde. De Sociale Dienst vroeg de client te solliciteren, maar er werd verhoudingsgewijs humaan omgegaan met deze mensen.

In de laatste 20 jaar hebben we een omwenteling gezien. Als je nu kort rondkijkt op een aantal rechts-extremistische fora in Nederlands slaat de doodsangst je om te oren. Wat nu als politiek acceptabel wordt getypeerd is onvergelijkbaar met wat normaal was vijftien jaar geleden. De maatschappij is verdeeld en grote groepen mensen worden met extreme haat en agressie behandeld.

Het consensus in het maatschappelijk debat is hierdoor verschoven. Ik geloof dat dat intentioneel gecultiveerd is. Ik geloof dat rechts-extremistische elementen gelieerde aan de radicaal sociaal-darwinistiche politiek deelnemen aan het debat met een gewelddadige agenda. Wat door tien jaar van deze praat nu als acceptabel wordt gezien kan niet anders worden aangemerkt als ireeel en onbeschaafd.

Dit is in feite een politieke cultuur van haat. Er is een percentage van mensen waarvoor simplweg geen werk is, en geen enkele mate van establishment-, overheid-, of rechts extremistsche groep-aggressie is in staat deze mensen enigzins gepast werk aan te bieden. We moeten ophouden om met een cultuur van overheids wreedheid onszelf als samenleving in de maling te nemen. Dit is een zeer kwalijk dwaalpad.

Er is een historisch moment waarin Descart uitlegt aan het hof van de Zweedse koningin dat een hond niet meer  is dan een apparaat. Een ding. 

For Descartes, an immaterial mind is manifested by the use of creative language, and creatively using language is exclusive to humans. To be sure, animals communicate, but they are merely relaying instinctive desires (food, water) or demonstrating involuntary reactions (pain, excitement). In other words, they are conscious but not self-conscious. They cannot think (and then convey), Boy, this hurts or I wish they would stop doing this to me. And so, animal pain, because it is not true pain, is morally irrelevant. It simply does not matter. The brilliant Rene Descartes was giving humanity the sanction to act with impunity.  

In Introduction to Animal Rights, Gary Francione describes the inevitable results of the Cartesian position:  

Descartes and his followers performed experiments in which they nailed animals by their paws onto boards and cut them open to reveal their beating hearts. They burned, scalded, and mutilated animals in every conceivable manner. When the animals reacted as though they were suffering pain, Descartes dismissed the reaction as no different from the sound of a machine that was functioning improperly. A crying dog, Descartes maintained, is no different from a whining gear that needs oil.

We zijn nu in de Nederlandse samenleving aangekomen in een vergelijkbare dehumanisatie van een select percentage van onze medeburgers. Dit is nu te ver doorgeschoten en het is distinct contraproductief aan het worden. De maatregelen waaron overheden tekorten oplossen door systematisch uitkeringen te korten resulteren in vernietigde levens, en het kost de samenleving op de lange duur vele malen meer deze volledig beschadigde en getraumatiseerde levens op te lappen.

Het is tijd voor rationele-, resultaat- en realiteit-gerichte politiek.